உயர்வைத்தா,முருகா !



 வண்ண மயிலேறி நிற்கும் வள்ளி நாயகா !

 உன்னை யெண்ணி வந்தோமே, உயர்வைத்தா,முருகா !


 எண்ண,எண்ண நெஞ்சினிக்கும் உன்னை யெண்ணும் போது ,

கண்ணில் வந்து நிற்கு மந்த காட்சிக் கிணையேது ;

 பண்ணோடு பாடுமிசைப் பாட்டை நீயும் கேட்டு ,

 எண்ணிலாத யின்பந்தந்தே,மகிழ்வை நீயும் கூட்டு.


 பாவநதி கடக்க வொரு பாலமென ஆவாய் ,

 ஜீவநதி கடக்க உந்தன் நேசக்கரம் நீட்டு ;

 காலமெலாம் மண்ணில் வாழ வேண்டேனே சுமையாய் ,

 காத்திடவா,கந்தா நீ,கண்ணைக் காக்கு மிமையாய்.

அருள் புரிவாய் அன்னையே !

பொற்றாமரைக் குளத்திற் நீராடினேன் – உன்

பொன்முகத்தைக் கண்டு தினம் துணை நாடினேன் ;

நற்றாள் பணிந்து தினம் நலம் வேண்டினேன் ,

நம்பிவந்த யெனைக்காத்து அருள்வாயம்மா !

                                       ( பொற்றாமரை )

வற்றாத வைகையென வளந்தருவாயா ? – பெற்ற

நற் தாயெனப் பேணி யெனை வளர்ப்பாயா ? – உற்ற

துயர்நீக்கித் துணையாக யெனைக் காத்திருப்பாயா ? – கற்ற

நற்றமிழிற், நான் பாட அருள்புரிவாயா ?

                                        ( பொற்றாமரை )

சொக்கி நின்ற நாதனுக்கு உன் கரந்தந்தாய் – அவன்

பக்கம் நின்று, பக்தருக்கு நல்லரு ளீந்தாய் – தினம்

மக்கள் வெள்ள முனைச் சூழ்ந்து,கோவிலில் ஆட – எட்டு

திக்கி னின்றும் வந்தவர்வாய் , உன் புகழ் பாட

                                        ( பொற்றாமரை )

உன் னெழிற் கோலம் !

கோலங்கண்டு மயங்கார் யாருளரோ ? – உன்னெழிற்

கோலங்கண்டு மயங்கார் யாருளரோ ?

குறுநகை யெழில் சிந்தி, கொஞ்சுங்கிளி கையேந்தி ,

கொண்டைதனில் மலர்சூடி,கெண்டைவிழிக் கவிபாடி ;

குங்குமக் கோலம் மின்ன, கூடலில் நின்ற யெழிற்

                                          ( கோலங்கண்டு )

காலமெலாம் பணிந்து, கனிந்து மனமுருகி ,

ஞாலமெலாம் புகழை , பாடி யுனைப் பரவி ;

வேலான விழியழகை வியந்து அதில் மயங்கி ,

பாலான வெண் மதியாய் பளிச்சிடும் இளம் யெழிற்

                                         ( கோலங்கண்டு )

                                    

அருள் தருவாய் குருவே !

கருணை கொஞ்சம் நெஞ்சிலிருந்தாற் காத்தருள்வாய்,குருவே !

அருளை வேண்டு மன்பர்க்கு நீ, யருள்தருவாய்,குருவே !

                                                    (கருணை)

நம்பிவரும் அடியார்க் கென்றும் நலஞ்செயவே வேண்டும் - உனை

நாடிவரும் அவர்குறையோ , ஓடி மறைய வேண்டும் – தினம்

பாடிவரும் பக்தருக்கு நின்,பதமலரொளி வேண்டும் - துணை

தேடிவரும் அவர்க்கு யென்றும்,உன் திருவருளே வேண்டும்.

                                                    (கருணை )

இதயமதி லுன்னை வைத்து , யென்று மேற்று மன்பர் – உன்

பதமலரைப் பணிய அருள் பெருகிவிடு மென்பர் - நல்

இதயமலர்,மலர அதிற் யின்ப மென்றும் பொங்க - அதில்

உதயமாகும் வொளிமிகுந்த,உயர்ந்த வாழ்வு தங்க.

                                                     (கருணை)

கோலமயில் வாகனனே !

 ( மங்கையரில் மஹராணி -மெட்டு )

கோலமயில் வாகனனே கொஞ்சுமொழி மோகனனே !

இன்பத்தமிழ் நாயகனே யென்னுயிரே வேலவனே !

                                    (கோலமயில்)

ஓராறு  முகமும், ஈராறு கண்ணும்,

கையோடு வேலும் , யெனைக் காக்க வேண்டும் ;

வேலா உன் ஆடல்,நீ யாடப் பார்த்து ,

நான்பாட வந்தேன் ஆனந்தப் பாட்டு ;

வெள்ளி ரதத்திற் துள்ளி யெழுந்து,வேலா நீ வாராய் ,

உன் னன்புக் கைதன்னால், நீயும் அருள்தாராய் !

                                   ( கோலமயில் )

மாணிக்கத் தேரில் , மன்னவ னுன்னை ,

மங்கையரோடு, நான் காண வேண்டும் ;

தீராத துன்பம் கோடானுகோடி ,

போராடுகின்றேன்,வேலாதிவேலா !

துன்பந் தீர்த்துத் துணையாய் நிற்கத் தலைவா நீ வாராய் !

இன்பத்தை யெந்நாளு மெந்தன் யிறைவா நீ தாராய் !

                                                                                  ( கோலமயில்)

குருவென்று கூறாத நாளெல்லாம் பாழே !

திருநாமம் சொல்லாத வொருநாளும் வீணே ,

குருவென்று கூறாத நாளெல்லாம் பாழே !

                                  (திருநாமம் )

நெருங்காது துயர் நம்மை , நினைத்தென்றும் வாழ்ந்தால் ,

ஒரு நாளும் மறவாது , தியானத்தில் ஆழ்ந்தால் ,

                                  ( திருநாமம் )

கரும்பாக யினிக்கின்ற அவன் பேரைச் சொன்னால் ,

அரும்பான நம் வாழ்வு , அழகாக மலரும் ;

கருகாது யென்றென்று மெழிலாகத் திகழும் ,

சருகாக மாறாது , மணமென்றுங் கமழும் .

                                  ( திருநாமம் )

நினைக்க நினைக்க இனிக்குதடா !

நினைக்க நினைக்க இனிக்குதடா உந்தன் நெஞ்சம்,

நின் னடியில் நாங்களுமே யென்றுமே தஞ்சம்.

கோலமயில் மீதமர்ந்து வாராய் கொஞ்சம் – ஒரு

கோவிலாகும்,ஆண்டவனே யெங்கள் நெஞ்சம்.

                                         ( நினைக்க )

அஞ்சுகின்ற போதினிலே,வேல் முன் தோன்றும் – துயர்

மிஞ்சுகின்ற போதினிலே, உன் கால் தோன்றும்.

                                          ( நினைக்க )

துதிப்போர்க்கு யென்றுமினித் துயரம் யில்லை – உனை

மதிப்போரே, உன் மடியிற் வளரும் பிள்ளை.

                                         ( நினைக்க )

ஓ ராகவேந்திரா !

ஒருநாளு முனை மறவேன்,ஓ ராகவேந்திரா !

கருணையிலையோ ? காலமெலாந் தொல்லையோ ?

                                        (ஒரு நாளும்)

திருவடியைத் தொழுதேனே ! தினமும் உன்முன் அழுதேனே !

வருந்துயர்  நீக்காது  வாளா  திருப்ப  தென்ன ?

                                        (ஒரு நாளும்)

கருணைக் கடலென்றே, காலடியில் வீழ்ந்தேனே ,

வருந்துயர் போமென்றே , வண்ண முகங்கண்டேனே  ;

இருந்து மென்ன பயன் , யிருகரங் கூப்பியே ,

இறைவா வுன் இணையடியிற் , மலர்தூவி யுனை வணங்கி ,

                                        (ஒரு நாளும்)